Movies for the Masses beta

Η Βενετία μπορεί να 'χε εικοσάρα στο άνοιγμα αλλά η Ρώμη, ως πιο αρχαία στο επάγγελμα, απάντησε με δυο σαραντάρες. Ακόμα κι αν άπαντες με σηκωμένο ότι έχουν και δεν έχουν ψηφίζουν Scarlett Johansson ως το νούμερο ένα εχθρό της υπογεννητικότητας στο δυτικό πολιτισμό, μαζεμένοι αυτοί που συμπαθούν την αγγουρωτή Nicole Kidman και τη στρογγυλωτή Monica Bellucci κάνουν μια ωραία μεγάλη παρέα. Έτσι οι υπεύθυνοι της παρθενικής οργάνωσης του φεστιβάλ της ιταλικής πρωτεύουσας βάλαν τη πρώτη να τους κάνει ποδαρικό τη Παρασκευή με το Fur (An Imaginary Portrait of Diane Arbus). Και τη δεύτερη να βάλει φωτιά στο σαββατόβραδο με κατακόκκινη τουαλέτα και το N (Io e Napoleone). Προβλέπω δε ότι την ερχόμενη Παρασκευή που κλείνουν οι πρεμιέρες με το Le Concile de Pierre (χωρίς παρένθεση αυτό) το χαλί του φεστιβάλ θα είναι τόσο μαύρο όσο αυτό των Scream Awards. Αφού κι εκεί η Μόνικα πρωταγωνιστεί και πόσα βραδυνά στα χρώματα της φωτιάς να κάθεται να ράβει. Άσε που εκεί συμπρωταγωνιστεί με τη πένθιμη εξηντάρα Catherine Deneuve. Είδες.. μεγαλεία η Ρώμη?

Απ' την εποχή που το κωλαράκι της πρωταγωνίστησε στο Lost in Translation (2003) η μικρή Σκάρλετ πρωταγωνιστεί στα υγρά όνειρα του πλανήτη. Που εδώ και κάτι βδομάδες έκανε ότι δεν ήξερε ποια θα είναι η πιο σέξι γυναίκα του Esquire φέτος. Αλλά την επίσημη ανακοίνωση και το σέξι εξώφυλλο του περιοδικού, φαίνεται να πατάει στα τέσσερα το τεύχος Οκτωβρίου του Flaunt, με τη σαδομαζοχιστικούλα φωτογράφιση της Dita (στην αγκαλιά και) στα πόδια της καμπυλωτούλας ξανθιάς. Που από τότε που την αφήσαμε να πλατσουρίζει με μπικίνι, έριξε πετρέλαιο κι έβαλε φωτιά στα βενετσιάνικα κανάλια και το Λίντο με τη Μαύρη Ντάλια (2006) που παίζει κι εδώ απ' τη Πέμπτη. Και σφραγίστηκε δεμένη σε κλουβιά με νερό για το The Prestige (2006) που ανοίγει στην Αμερική σε δυο βδομάδες.
Ολόκληρη η φωτογράφιση και το αφιέρωμα του Flaunt στο Scarlett-Fan.com.

Δεν είναι μια ταινία νοσταλγίας του.. πρότυπου όλων των μικρών ρομπότ, από το Futurama (εδώ του χρόνου θα δούμε πρώτη φορά τους Simpsons στο πανί). Είναι μια ταινία νοσταλγίας των '90s, για (τότε 20άρηδες και τώρα) 30άρηδες από έναν 25χρονο. Μια ταινία για τρεις φίλους που μαζεύονται, με άλλους, για τον τελευταίο αποχαιρετισμό σε έναν τέταρτο. Και βιώνουν "σύγχιση, οργή, ναρκωτικά, αλκοόλ, κάβλες και πάνω απ' όλα το θάνατο των νιάτων". Μια ταινία που άφησε καλές εντυπώσεις σε περιφερειακά φεστιβάλ (όπως αυτό της Tribeca) φέτος και φιλοδοξεί να γίνει για το ensemble cast από ανερχόμενούς της, μια.. Μεγάλη Ανατριχίλα (1983). Μια ταινία που παίζει απόψε στις 21:00, παρουσία του σκηνοθέτη, στον Απόλλωνα.

Σήμερα κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα και η Μαύρη Ντάλια (2006). Ενώ η τελευταία μεταμεσονύχτια προβολή για φέτος είναι αυτή του καρακάλτ πολωνικού γουέστερν Summer Love (2006) που προφανώς δε θα 'χεις εύκολα την ευκαιρία να το ξαναδείς.

Το 1949 κυκλοφόρησε το πρώτο σημαντικό βιβλίο (κινηματογραφικής) φωτογραφίας. Επικεντρωμένο στο φως και τις χρήσεις του, έφερε τον ανάλογο τίτλο Painting with Light και την υπογραφή του John Alton. Και πρόβαλλε σε εξέχουσα θέση τη πιο πρόσφατη δουλειά του στον The Amazing Mr. X (1948).

Το περίεργο, φαινομενικά, είναι ότι ο εκπληκτικός κύριος X.. απουσιάζει από τη συγκεκριμένη ταινία. Που παρουσιάζει μια πλούσια χήρα που όταν αρχίζει να ψάχνεται για να γεμίσει το κενό (εκεί χαμηλά) της απουσίας του πιανίστα άντρα της, βρίσκει μπροστά της κοράκια, ανύπαρκτους δίσκους, ρόμπες που υπνοβατούν μόνες τους και έναν πνευματιστή που εμφανίζεται από το πουθενά, τον Alexis. Ο τελευταίος δανείζει ένα σύμφωνο για να βγει η προκλητική και αρμόζουσα σε B-movie ρεκλάμα, και την ιδιότητά του στον εναλλακτικό τίτλο, The Spiritualist, του φιλμ.

Από το δεύτερο τρίτο της και μετά η ιστορία, όπως και πάλι οφείλει ως βήτα διαλογή, ξεχνά τις τρομο-προθέσεις της και το γυρνάει κάπως σε φιλμ νουάρ (και πιο γνώριμα μονοπάτια για τον Alton). Η χήρα επισκέπτεται, σε κάδρα χαμηλού φωτισμού, τον κύριο Αλέξη και βάζει σε ανησυχίες τη νεαρή αδερφή της. Έτσι προσλαμβάνει ντετέκτιβ και ακολουθεί τα βήματά της στο κατώφλι του επιτηδευματία παραπλανητή. Που σε μια σειρά έξοχων σκηνών τη καταεξαπατάει, τη κατακολακεύει και τη καταγοητεύει στο σκοτάδι και το ημίφως της παραστιάς. Και την αποχαιρετά με ελαφριά υπόκλιση της κεφαλής σε ένα προθάλαμο λουσμένο στο φυσικό φώς.

Η συγκεκριμένη δουλειά του κινηματογραφιστή, που τιμήθηκε με Όσκαρ δυοτρία χρόνια αργότερα για τον Ένα Αμερικανό στο Παρίσι (1951), θεωρείται πια εξαιρετικό, (ίσως το) κορυφαίο, δείγμα ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Το δυστύχημα είναι ότι τα δικαιώματά της πλέον δεν ανήκουν σε κανένα και ο ίδιος κανένας ενδιαφέρθηκε για τη συντήρηση του φιλμ στις κόπιες --οι ελάχιστες των 35mm είναι σε άθλια κατάσταση όπως λέγεται, ενώ ούτε και στα 16mm βρίσκεται τίποτα αψεγάδιαστο. Το ευτύχημα είναι ότι υπάρχει τζάμπα, για όλα τα.. bandwidth, στο Internet Archive.